زبان و ادبیات فارسی سوم راهنمایی
هر ان چه که از ادبیات سوم راهنمایی یخواهید.....
زبان و ادبیات فارسی سوم راهنمایی
هر ان چه که از ادبیات سوم راهنمایی یخواهید.....زندگی نامه رکن الدین اوحدی مراغه ای
رکن‌الدین اوحدی مراغه ای در دوم فروردین ماه 654 - 15 رمضان 673 - ولادت یافت به احتمال زیاد ب خاطر ارادت و احترامی که برای اوحدی کرمانی ، صوفی مشهور قائل بود ، تخلص خود را از صافی به اوحدی تغییر داد
تحصیل و سیر و سلوک در وادی عرفان را از دوره اقامتش در مراغه آغاز کرد و در طی سفرهایی که داشت با بزرگان و عارفان مختلف آشنا شد و از محضر هر یک توشعه ای برداشت ، مدتی نیز در اصفهان اقامت کرد . وقتی دوباره به آذربایجان بازگشت سرودن اشعار را اغاز کرد و به تعلیم و ارشاد مشغول شد . به قول ریپکا ، اوحدی آموزش های صوفیانه را به گونه ای هنرمندانه بیان کرده است . اوحدی نیمه دوم اسفند ماه 716 - نیمه شعبان 738 هجری - در مراغه دیده از جهان فرو بست .
ادامه مطلب ...
زندگینامه اسلامی ندوشن
زندگینامه محمد علی اسلامی ندوشن (نویسنده برجسته)
القاب: اسلامی، اسلامی ندوشن
محل تولد: استان یزد – شهرستان صدوق - ندوشن
شاخص: نویسنده و استاد فرهنگ و تاریخ ایران و ادبیات فارسی
دوره حیات: معاصر
سال ولادت : در سال ١٣٠٤ خورشیدی در روستای ندوشن یزد
ادامه مطلب ...
زندگی نامه سعدی
شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی
یکی از بزرگترین شعرای ایران است که بعد از فردوسی آسمان زیبای ادبیات فارسی را با نور خود روشن ساخت و او نه تنها یکی از بزرگترین شعرای ایران بلکه یکی از بزرگترین سخنوران جهان می باشد . ولادت سعدی در سالهای اول سده هفتم هجری حدودا در سال 606 ه.ق در شهر شیراز میباشد .زندگی نامه فردوسی
فردوسی
شاعر معاصر ایرانی (329 –411 هجری)
«حکیم ابوالقاسم فردوسی» در سال 329 هجری در «طبران» طوس به دنیا آمد. پدرش از دهقانان طوس بود که ثروت و موقعیت قابل توجهی داشت. فردوسی در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش به دست می آورد، به کسی محتاج نبود؛ اما بتدریج، آن اموال را از دست داد و به تهیدستی گرفتار شد.
برای بیشتر به ادامه مطلب بروید...
ادامه مطلب ...
خلاصه ای درباره مجد خوافی
مجد خوافی خراسانی
(ز 737 ق)، واعظ، ادیب و شاعر. وى از بزرگان زمان بود که سفرهایى چند به خراسان و کرمان داشت. از جمله آثارش: دیوان «کنز الحکمه»؛ ترجهى منظومى از «جواهر اللغه» زمخشرى؛ «روضة الخلد»، که تقلیدى از «گلستان» سعدى است، که آن را در 733 ق به پایان رسانده و در 737 ق در آن تجدیدنظر کرده و انتشار داده است. در «آتشکدهى آذر»، این کتاب به قاسمى خوافى نسبت داده شده است که صحیح به نظر مى رسد.